“Bij Oscare voel ik me goed, het is elke keer een beetje thuiskomen”

Evi: “Op 21 mei 2008 raakte ik samen met mijn papa verbrand tijdens het barbecueën. Ik was toen 17 jaar oud. Na het ongeval verbleef ik een heel jaar in het brandwondencentrum ZNA Stuivenberg. Toen ik terug naar huis mocht, stond ik aan het begin van een lange revalidatie. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn; het was voor
altijd herschreven.
Een groot deel van die revalidatie vond plaats bij Oscare. Daar voelde ik me goed, het was elke keer een beetje thuiskomen. Ondertussen ga ik er al twaalf jaar naartoe. Al vrij snel besloot ik dat ik iets wou betekenen voor andere mensen met brandwonden, dat ik iets terug wou doen. Daarom startte ik met vrijwilligerswerk bij
Oscare. Vandaag leer ik mensen medische camouflagetechnieken aan, zodat hun littekens met behulp van make-up minder zichtbaar worden.”

Ik heb ondertussen een kinderboek “Mama’s zijn mooi” geschreven. Schrijven was aan de ene kant een vorm van therapie voor mezelf, maar aan de andere kant hoop ik ook om met het boek kinderen te doen begrijpen dat sommige mensen nu eenmaal “anders” zijn. En dat dat helemaal niet erg is. Stiekem droom ik ervan dat er op een dag geen taboe meer bestaat rond mensen die er net dat beetje anders uitzien. Ik hoop dat we ooit kunnen leven in een maatschappij waar alles openlijk bespreekbaar is en waar niemand zich nog abnormaal voelt omdat hij er anders uitziet. Maar dat is niet evident in een maatschappij waarin het belang van uiterlijke

schoonheid zo overheersend geworden is. Ik doe alvast mijn best om deze droom werkelijkheid te maken. Door buiten te komen, door erover te praten, door mijn boek.