Getuigenis van Ragna Sels

In de ambulance, op weg naar het ziekenhuis, vroeg de spoedarts: “Mag ik je in slaap doen?” Veertien dagen later werd ik wakker uit mijn coma, met 41 procent van mijn lichaam verminkt.

Ik heb moeilijke dagen gekend, heb vaak gedacht “wat een geluk dat ik in België woon, hier bestaan therapeuten” maar ook “hier bestaat euthanasie… “.

In het nazorgcentrum van Oscare werd ik goed opgevangen, door de dokters en therapeuten, maar ook door de lotgenoten. De patiënten die doorgemaakt hadden wat ik doormaakte. Zij waren en zijn nog steeds een heel grote steun. Hun tips bereidden me voor op de behandelingen die nog gingen volgen, maar ook op de betere tijden die me wachtten. Ze hebben me gesterkt en me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben. Ik had nooit geloofd dat ik zo’n sterke vrouw zou kunnen zijn.