Greet Rouffaer, 21 jaar na het ongeluk dat haar leven veranderde: “Ik heb nog elke dag pijn”

“De tijd dat ze mij bij VTM ontvingen met champagne is voorbij, maar ik weiger me te laten afschrijven”, zegt Greet Rouffaer (60). De actrice die in het collectief geheugen zit als dokter Nellie uit ‘Wittekerke’ denkt nog lang niet aan uitbollen. In de theaterkomedie ‘Blind Getrouwd’ schittert ze als vanouds, en ze durft zelfs weer luidop te dromen van nieuwe tv-rollen.

Het Greet Rouffaer Huis

Het ongeval van actrice Greet Rouffaer, op 30 oktober 1997, waarbij ze, tijdens de opnamen van de populaire tv-serie ‘Wittekerke’, ernstige brandwonden opliep is de rechtstreekse aanleiding geweest voor de oprichting van een nazorgcentrum voor brandwondenpatiënten. Onder leiding van Dr. Raymond Peeters, toenmalig diensthoofd van het brandwondencentrum Stuivenberg, en met de financiële inbreng van het weekblad ‘Dag Allemaal’ werd het Greet Rouffaer Huis een feit.

Elf jaar is het geleden dat de laatste aflevering van het populaire ‘Witterkerke’ op tv te zien was en VTM afscheid nam van dokter Nellie en de andere bewoners van het fictieve kuststadje. Enkele gastrollen in ‘Aspe’ en ‘De Kotmadam’ niet te na gesproken, zagen we Greet Rouffaer sindsdien nog zelden aan het werk. Dat ze het acteren niet verleerd is, kan u momenteel zien in de theaterkomedie ‘Blind Getrouwd’. Nog eens op de planken staan, het doet Greet deugd, merken we meteen als we haar ontmoeten in haar stambrasserie in Boom.

Fiere madam

“Zo’n komische rol is altijd fijn”, zegt Greet. “En voor je het vraagt: het stuk heeft niets met ‘Blind Getrouwd’ op tv te maken. Het gaat over een ouder paar met een dochter die wil trouwen. Met een advocaat in spe, en dat vindt haar moeder geweldig. Tot ze hoort dat haar toekomstige schoonzoon blind is… Hilarische toestanden!”

Sinds kort wordt ‘Wittekerke’ herhaald op VTM. Merk je het effect?

Ja, mensen zeggen in de supermarkt: ‘Fijn je terug op tv te zien!’ Ach, voor VTM is dat goedkoop, hé. En de reclamespots brengen mooi geld op. Maar wij als acteurs zien daar niets van. Enkel een kleine vergoeding, de playrights. Ze zouden beter nog eens een nieuwe reeks à la ‘Wittekerke’ draaien, denk ik dan.

Is het confronterend om die oude ­beelden terug te zien?

Och, iedereen wordt ouder. Eigenlijk heb ik daar niet zoveel problemen mee. Ik verzorg mij heel goed. Vooral mijn huid, sinds het ongeval (Greet raakte in oktober 1997 zwaar verbrand toen een gasfles ontplofte op de set van ‘Wittekerke’, ndvr). Voor alle duidelijkheid: in de media is verschenen dat ik al twintig jaar een pruik draag, maar dat klopt niet. Dat was enkel recent even. Mijn haar heb ik lang geverfd, maar nu heb ik het kort laten knippen en laat ik het grijs. Ik ben een fiere madam.

Objectief nummer één werd de patiënt op alle mogelijke manieren te helpen opnieuw een normaal leven te leiden. Het huis moest drempelvrij kunnen werken en de patiënt oplossingen aanbieden waarvan hij of zij, in vele gevallen, het bestaan zelf niet vermoedde. Er werd een pand uitgekozen, een medisch team samengesteld, vrijwilligers boden zich aan en in april 2001 gingen de deuren open. Een droom die werkelijkheid was geworden!

Absoluut. De coupe staat je beeldig. Op je 50ste, na het einde van ‘Wittekerke’, ben je gevlucht in de veiligheid van je gezin, vertelde je eens.

Ik was net hertrouwd, met Bart. Ik had jaren keihard gewerkt, mijn zoon Elias (33) moest vaak zijn plan trekken. Ik had het gevoel dat ik hem te weinig zag, en daar wou ik iets aan doen. Elias en ik hebben altijd een ongelooflijk nauwe band gehad. Nu nog. Voor mijn 60ste verjaardag had m’n man enkele van mijn naasten gevraagd een tekstje te schrijven. Elias had het over de waarden die ik hem had meegegeven: de wortels om stevig in het leven te staan en de vleugels om uit te slaan. Dat pakte mij erg. Hij schildert, maakt muziekinstrumenten en is regisseur bij ‘Familie’ en ‘#LikeMe’. Echt een heel lieve, warme mens.

Net zoals jouw man, blijkbaar.

Absoluut, Bart is er één uit de duizend! Als hij er is niet is, voel ik mij maar de helft. We zijn elf jaar getrouwd, en hij verrast mij elke week. Voor mijn 50ste verjaardag kon ik aan de trapeze hangen in een circus, daar had ik altijd van gedroomd. Ik heb toen wel mijn teen gebroken. En bij ‘Sterren Op Het IJs’ brak ik tien ribben. Elias zei toen: ‘Allez, mama, ga je nu eens stoppen met te bewijzen wat je allemaal kan!’(lacht)

Vanwaar die drang om je te bewijzen?

Na mijn ongeval wou ik zó hard ­tonen dat ik niet afgeschreven was. Toen ik vernam dat ‘Wittekerke’ stopte, was ik in paniek. Ik had nog een kind. Ik heb naar VTM gebeld om ’n afspraak te regelen met de netmanager. Die kreeg ik direct. Met bubbels erbij. Niet dat ’t veel opleverde, maar toch… Het is nu anders.

Hoe bedoel je?

Ik heb twee jaar gezaagd om een afspraak, dat is uiteindelijk gelukt, maar deze keer achteraan in het ­bedrijfsrestaurant met een koffie ­verkeerd erbij. Ja ja, de tijden veranderen. (lachje)

Heb je bij alle ellende nooit de gedachte voelen opkomen dat je voor het ongeluk geboren bent?

O nee! Ik beschouw mij als een geluksvogel. Oké, met littekens rondlopen is niet plezant, maar er zijn ergere dingen. Goed dat ik toen niet wist hoe lang de revalidatie zou duren. Het is nu 21 jaar geleden en ik heb nog altijd pijn. Maar ik heb daarmee leren omgaan.

Je hebt de voorbije jaren weer geregeld in het theater gewerkt. Droom je nog van een tv-rol?

Absoluut, een rol in ‘Familie’ of ‘Thuis’ zou ik niet afslaan. VTM weet dat. Ik heb gepolst of ze niets voor mij hadden en toen kreeg ik te horen dat die keuze aan de regisseur was. Maar daar moeten ze niet meer mee afkomen. Als de directie van een zender één van hun gezichten wil plaatsen, beslissen zij daar zelf over. Ze hebben mijn nummer. (lacht)

In 2008 wenste Greet Rouffaer een hoofdstuk in haar leven af te sluiten. Ze zette een stap terug en nam ontslag als bestuurder. Het huis heet vanaf dan Oscare, nazorg- en onderzoekscentrum voor brandwonden en littekens. In Oscare vind je de woorden scar en care terug, ofwel zorg voor littekens.

Intussen kijk je uit naar je elfde huwelijksverjaardag.

Ja, ik had niet verwacht dat de Grote Liefde mij nog te beurt zou vallen. Tot ik Bart ontmoette. Helaas heeft mama ons huwelijk niet meer meegemaakt. Op 2 januari 2008 is ze gestorven, op 21 maart zijn we getrouwd. Tegen een vriendin had ze gezegd: ‘Al mijn kinderen zijn oké, nu kan ik vertrekken naar mijne Jef’. Zo werd het tegelijk een heel mooi maar ook heel heavy jaar. Want in mei stierf ook één van mijn beste vrienden heel plots, en in december mijn broer. Had ik toen niet de steun van mijn man gehad! Och, zo de rust bij iemand kunnen vinden, dat is een enorm cadeau. 

---

Oscare zet zich dagdagelijks in voor mensen met brandwonden en littekens. Samen met jouw steun kunnen we de strijd tegen brandwonden verderzetten.

---

Bron: Het Laatste Nieuw